Strange sound 12 oktober 2019 Het antwoord op ons eerste reddit thread is binnen: Je moet het ijs-oppervlak eigenlijk zien als één groot trillend membraan met een bepaalde eigenfrequentie. De eigenfrequentie is overigens het antwoord op de vraag waarom je steeds eenzelfde toonhoogte krijgt, ongeacht de kinetische energie van je projectiel. Die laatste gaat enkel de amplitude van het geluid veranderen, niet de frequentie; die is een eigenschap van de ijsmassa. Waarom de toonhoogte dan wel tijdsafhankelijk is, is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat de dikte van het ijs verandert door smelten en dus ook de frequentie.. Het hele ‘Sci-Fi’-achtige geluid zou te wijten zijn aan dispersie (het fenomeen dat de geluidssnelheid in een materiaal afhankelijk wordt van de frequentie) van de geluidsgolven. De hoge frequenties geraken eerst bij het oor (hebben dus een hogere geluidssnelheid) gevolgd door door lagere frequenties. Om de split van de frequenties te kunnen waarnemen moet je wel voldoende ver van het meer staan. Een schaatser op het ijs zal het effect dus niet waarnemen. Het ijs is het ‘disperserend oppervlak’, dus hoe meer ijs de geluidsgolf overbrugt, hoe meer de frequenties van elkaar verwijderen, hoe meer ‘Pjoew’ geluid. Je moet wel degelijk op een zekere afstand staan van het meer om de dispersie te kunnen waarnemen. Vergeet zeker niet nog een kijkje te nemen op de VVN reddit voor nog andere vragen.